Μαθαίνουμε με την “ζωική” ενέργεια το σταθερό ξεδίπλωμα των μοτίβων.

Η ενέργεια των σχεδίων, στο χώμα, στο νερό και στον αέρα, που κάποτε φαίνονταν αλώβητα κράματα, πλέον αποτελούν σημαντικά data entries για τον εγκεφαλο μας, παρότι εκ φύσεως, έχει την τάση να ξεχνά. Μαθαίνουμε με την “ζωική” ενέργεια για τις ενώσεις, τα στοιχεία, τα άτομα, τα μόρια, τα ραδιενεργά σωματίδια, την ακτινοβολία και τις κυματομορφές.

Βαρύτητα, αδράνεια, ορμή, φυγόκεντρη δύναμη, πολικότητα, οργανική και ανόργανη ύλη. Οι ζωντανές φυσικές δομές και διαδικασίες…

Μαθαίνουμε με την αναζήτηση του νου και για τον Δημιουργό και τα συστήματα πεποιθήσεων. Για τον ύπνο και τα όνειρα, για τα οράματα και τις οπτασίες… Για τις φιλοσοφίες και τις θρησκείες. Ακόμα και για την μνημοσύνη του θάνατου.

Μαθαίνουμε για την αγάπη…

Αυτό το συναίσθημα έντονης στοργής και προσωπικής αφοσίωσης, που με αρετή, εκπροσωπεί την ανθρώπινη ευγένεια, την συμπόνια και στοργή.

Η αγάπη με την θεραπευτική της Δύναμη, που βρίσκεται στο κέντρο πολλών θρησκειών. Και μπορεί επίσης να γίνει η δράση, προς άλλους. Υποκινούμενη της συμπόνιας. Μια ενέργεια προς άλλους, βασισμένη στην στοργή.

Από την επιθυμία για ρομαντική αγάπη (έρωτας), την πλατωνική αγάπη που ορίζει τη φιλία, την οικογενειακή αγάπη μεταξύ ατόμων με συγγενικούς δεσμούς, έως και τη θρησκευτική αγάπη και αφοσίωση.

Η μεγάλη αυτή ποικιλία των χρήσεων και εννοιών της λέξης αγάπη, σε συνδυασμό με την πολυπλοκότητα των συναισθημάτων που περιλαμβάνει, καθιστά δύσκολο τον ορισμό της αγάπης.

Αυτό είναι το θαυμαστό δέμα των επιτευγμάτων, μέσα από χιλιετηρίδες εξελικτικής προσπάθειας, και μπορεί, να τα κουβαλάμε εύκολα. Αλλά πάντα με συναισθήματα νίκης και υπέρμετρων κόπων….Πρόκειται για μία κληρονομιά ανυπολόγιστης ποιότητας, που θα εκτιμηθεί και θα εφαρμοστεί, σε οποιοδήποτε κομμάτι της ζωής μας.

Μέσα μας υπάρχει μία ζωική ενέργεια, η οποία είναι η κατευθυντήρια δύναμη πίσω από τη σπίθα. Πάρεχει τον καταλύτη, τις ανάγκες και τα κίνητρα μας, για ζωή. Η “ωμή-φυσική και ζωική ενέργεια”, δεν πρέπει να κρύβεται… Ή να υποβιβάζεται, αλλά να συμπεριλαμβάνεται ένθερμα, ως κάτι ουσιαστικό. Επειδή χωρίς εκείνη, τίποτε δεν θα είχε συμβεί…

Οφείλουμε να την επιδεικνύουμε με υπερηφάνεια. Με αυτή την επίγνωση, το μικρό πρόσωπο χαμογελάει αμυδρά. Ίσως μελαγχολικά και μετά σβήνει…