Η αληθινή μας φύση, είναι να είμαστε ένα με τη δύναμη, που εκδηλώνεται μέσα από το ατελείωτο φάσμα των δονήσεων.

Οι δονήσεις ενώνουν τους νόμους των χρωμάτων και των σχημάτων, των οσμών και των ήχων, όλης της δημιουργίας. Δεν υπάρχει τίποτα από το οποίο να είμαστε διαχωρισμένοι…

Η αληθινή μας φύση είναι ο σώστος πυρήνας του Είναι μας. Ζει αδιαίρετη ενότητα με το απόλυτο και αμετάβλητο, πανταχού πάρων Oν. Που το ονομάζουμε Θεό…

Το Ον, που δημιούργησε και διαποτίζει όλους τους τομείς της ύπαρξης μας.
Η ουσία αυτή του αγνού απεριόριστου Όντος, σύμφωνα με τη φύση του, είναι η μακαριότητα…

Τέτοια κατάσταση μακαριότητας, υπάρχει φυσιολογικά στην ενδομήτρια ζωή, όπου όλες οι ανάγκες του εμβρύου ικανοποιούνται χωρίς να γίνονται αισθητές. Το έμβρυο δεν πεινάει, δεν διψάει, δεν αισθάνεται έλλειψη αέρα, διότι διαρκώς τροφοδοτείται κατά τις ανάγκες του από τη μητέρα του που το φιλοξενεί.

Μόλις ο ήρεμος ωκεανός του θεϊκού όντος, που αναπαύεται μέσα στον εαυτό του, υψωθεί, με χαρά, αρχίζει ο χώρος της δημιουργίας. Του οποίου είμαστε και εμείς μία έκφραση. Και στον οποίο, παίρνουμε μέρος με τα ενεργειακά μας σώματα και με το φυσικό μας σώμα…

Ξεχάσαμε τη θεϊκή μας προέλευση:

Η επίγνωση αυτής της ενότητας, χάθηκε εκείνη τη χρονική στιγμή, που εμείς ως άτομα, αρχίσαμε να στηριζόμαστε αποκλειστικά και μόνο στις πληροφορίες που δεχόμαστε μέσα από τις φυσικές αισθήσεις και το λογικό NOY.

Με αυτό τον τρόπο, ξεχάσαμε τη θεϊκή μας προέλευση. Ο εγκέφαλος μας, μέσω της λήθης της υπερκόσμιας ταυτότητας μας, μας επιτρέπει να είμαστε στο Εδώ και Τώρα, πολύ πιο αποτελεσματικά.

Όμως έτσι, χάσαμε την αίσθηση της εσωτερικής πληρότητας και της ασφάλειας στη ζωή. Και αρχίσαμε να την αναζητάμε στο περιβάλλον μας ξανά και ξανά. Αλλά αυτή η λαχτάρα μας, για τέλεια εκπλήρωση, συναντούσε ξανά και ξανά την απογοήτευση.

Αυτή η εμπειρία προκάλεσε το φόβο νέων απογοητεύσουν που μπορεί να νιώθουμε. Μέσα σε αυτή την πορεία, ξεχάσαμε ότι δεν μπορούμε ποτέ να καταστραφούμε. Ο θάνατος δεν είναι τίποτα άλλο, από μία αλλαγή της εξωτερικής μορφής…