Η θεραπευτική δύναμη της αγάπης που νικά την αρρώστια ως αποτέλεσμα χρόνιων φόβων.

Στο εγχειρίδιο για δασκάλους, που είναι το μέρος τρίτο του έργου με τίτλο “μαθήματα θαυμάτων” λέει ότι όλες οι αρρώστιες, ακόμη και οι πιο θανάσιμες, είναι η σωματική εκδήλωση του φόβου της αφύπνισης. Ο κόσμος, σύμφωνα τα μαθήματα θαυμάτων, είναι ένα κατασκεύασμα νοητικό. Ένα ψευδαισθητικό όνειρο το σύμπαν. που έφτιαξε ο Υιός του Θεού (που είμαστε όλοι μας), όταν πίστεψε στην εξωπραγματική ιδέα ότι μπορεί να διαχωριστεί από τον Δημιουργό του.

Ο αληθινός μας εαυτός είναι καθαρή συνειδητότητα. Πλήρως ενωμένος με τον Δημιουργό του. Αμετάβλητος, άτρωτος και αιώνιος όπως Αυτός. Ό,τι βιώνεται ως κόσμος, σώμα κλπ είναι απλά μια ψευδαίσθηση. Ένα άσκοπο όνειρο που έχει ήδη τελειώσει. Αλλά εμείς το αναπολούμε σαν να είναι εδώ, τώρα παρόν.

Η αρρώστια μας ως ένας μηχανισμός χρονοκαθυστέρησης:

Στα μαθήματα θαυμάτων, η αρρώστια μας είναι ένας μηχανισμός χρονοκαθυστέρησης. Επειδή φοβόμαστε είτε την επιτυχία ή την αποτυχία. Αν εργαστούμε για τον σκοπό της ζωής μας, η αποστολή για όλους μας είναι η ίδια. Ακόμη και αν η μορφή της μπορεί να ποικίλει…

Η θεραπευτική δύναμη της αγάπης, πάντοτε έχει να κάνει με τη διδασκαλία και την εκμάθηση της αγάπης μέσα από τα πάθη μας. Και τα φυσικά ενδιαφέροντα μας.

Εάν καθυστερήσουμε την επιθυμία της καρδιάς μας, τότε αναβάλουμε την πιθανότητα να νιώσουμε συναισθηματικό πόνο, επειδή αποτύχαμε… Επίσης, αποφεύγουμε τις συναισθηματικές πιέσεις που φέρνει η επιτυχία.
Κανείς δεν κατηγορεί το θύμα ούτε λέει ότι ο πόνος είναι κάποιου της φαντασίας του.

Ο πόνος μπορεί να είναι μία πολύ πραγματική εμπειρία, αλλά πηγάζει από μία ψευδαισθησιακή πεποίθηση, ότι είμαστε θύματα του πόνου. Η υπέρβαση του πόνου, έχει να κάνει με το να αναλάβουμε μία ενεργητική στάση παράδοσης σε μία ανωτέρα δύναμη. Για να παραμείνουμε θετικοί…

Έτσι η θεραπεία θα επέλθει και θα επικεντρωθούμε στην ερώτηση: Πώς μπορώ να προσφέρω;

Όταν μένουμε επικεντρωμένοι στο να βοηθήσουμε άλλους, παύουμε να επικεντρωνόμαστε στον εαυτό μας. Αυτό αυτομάτως, μειώνει την συναίσθηση του πόνου, προβάλλοντας τη συνειδητότητα μας προς τη συμπόνια για άλλους.